آنچه پیش رویمان قرار دارد، یک باغ به شکل یک شش ضلعی نامنظم است که به جای سرسبزی تنها درختان خشکیده ای را در خود جای داده و میوه هایش از جنس سنگ هستند. در دانه دانه ی این میوه های سنگی رازی نهفته است و هر کدامشان علامت سوالی را به دنبال خود می کشانند.
حیرت، چیزی است که در نگاه بسیاری در اینجا دیده می شود و اینکه بایستی و به فضای این باغ خیره شوی آنقدر ها هم عجیب نیست. این باغ غرق در سوالات بی جوابی است که هیچگاه پاسخی برای آنها پیدا نخواهد شد و هر چه که بیشتر در آن پیش می روی بیشتر ذهنت درگیر رازهای آن می شوند.
درویش خان اسفندیار پور که همه او را با نام درویش خان می شناسند مرد کَر و لالی بود که در تاریخ ۱۳ دی ماه سال ۱۳۰۳ خورشیدی در روستای میاندوآب کرمان چشم به جهان گشود. وی در زمان حیاتش بزرگ خاندان خودش به شمار می رفت و پدرش حبیب اله خان نام داشت.
در مورد درویش خان حرف و سخن زیاد است و داستان های بسیاری از زبان این و آن شنیده می شود. قدیمی ترها می گویند که اصل و نسب خاندان او به خان های قدیم می رسد و به همین دلیل نامشان را با کلمه خان می برند. آنها معتقدند که او یکی از ایلیاتی هایی بوده که توسط رضاخان در روستای بلورد (در بخش مرکزی شهرستان سیرجان در کرمان) ساکن شدند.
اما آنچه بیشتر واقعی به نظر می رسد این است که درویش خان یکی از زمین داران سیرجان بود، از راه چوپانی و باغبانی گذران معیشت می کرد و درختان باغش عمدتا بادام و گردو بودند.
نظرات کاربران
امتیاز کل
در حال حاضر نظری ثبت نشده است
ثبت نظر
امتیاز شما